De Maa – De Mama Met vertaling AN. Blz. 16 Velleke 3- 2024
Ze zit in de rolstool op de lèège lange gaank
en kiêk, zoonder te ziên, wiêd vur ‘r oêt.
Den tiêd söjjelt, meh ‘r vèlt ‘r gaar neet laank;
’t ès zjus as èsse al e bitteke doêd.
Ze zit in een rolstoel op een lange lege gang
en tuurt, zonder te kijken, ver voor zich uit.
De tijd kabbelt, maar ervaart ze niet als traag en lang;
‘t is net alsof haar vlammetje wil: " ‘k Doof langzaam uit."
Ze lèèf gewoên op ’n aander plaots, in ‘nen aanderen tiêd
mèt häör awers en breurs on de kepel in e klàèjn gelèèg.
Van ‘re maan en ‘r keender ès ze de gezichte kwiêt.
Zouwe ze mesjiên àoch oêt ‘r hart ziên gevèèg?
Ze leeft gewoon op een andere plaats, in een andere tijd
met haar ouders en broers bij de kapel in een kleine woning.
Van haar man en kinderen is ze de gezichten kwijt.
Zouden ze mogelijk ook uit haar hart zijn geveegd?
En toch, van wèj ze’r uûste keend op de wèèreld hèèt gezat
brand dao hil deep, zoe deep tott niêmend het kènt raoke,
en èève stàèrek vur alle keender dèj ze hèèt gehad
’t vuur van leefde en gedäöld, van gèève en van waoke.
En toch, van toen ze ‘r eerste kind op de wereld heeft gezet
brandt er heel diep, zo diep dat niemand het kan raken,
en net zo sterk voor al haar kinderen, die ze heeft gehad
’t vuur van liefde en geduld, van geven en waken.
Iêmend döjt de stool effekes verroêt en sprik ‘r aon;
’n zachte stöm meh ze wèt neet wee, ze wèt neet wat,
ze kiek àoch neet op bie ’t hure van ‘re naom;
’t wór nog noêts zoe stèl, zoe röstig in ‘r hat.
Iemand duwt de stoel ietsje vooruit en spreekt haar aan;
’n zachte stem, maar ze weet niet wie, ze weet niet wat,
Ze kijkt ook niet op bij ’t horen van haar naam;
’t was nog nooit zo stil, zo rustig in ’r hart.
Noe keump weer iêmend noh ‘r touw en puûnt ‘r op ‘r wang.
Dag maa. Wèj ès ‘t ? “Maa”, de vrouw herheult stèl ’t wood.
Ze kiêk op en ‘r àoge begènne weer te lèève sins lang
en euver ‘r lippe keump hil laanksem “keend, ’t ès good”.
Nu komt weer iemand naar haar toe en kust ‘r op ‘r wang.
Dag mama. Hoe gaat het? ”Mama”, de vrouw herhaalt stil ’t woord.
Ze kijkt op en ‘r ogen beginnen weer te leven sinds lang
en over ‘r lippen komt heel langzaam: ”Kind, ’t is goed”.
Twajn Bettens, Kanne-Riemst